گاهی که شود فسانه پرداز

از پرده چنین برون دهد راز

می داد ز پر خراش آواز

چون نوحه گران ترانه ها ساز

این نوحه او ز پرده راز

از درد من است قصه پرداز

با هم بودی به خانه دمساز

با هم کردی بر اوج پرواز

از ابروی نیکوان کمان ساز

وز غمزه خدنگ فتنه انداز

کن تیز سوی من این تک و تاز

در گور حسد آتش انداز

کی دیده به هر کسی کند باز

یا صحبت هر خسی کند ساز

آیین وفا گری کنی ساز

وآری سوی من جواب آن باز

آمد چو ز بی خودی به خود باز

این نغمه شوق کرد آغاز

چون بست زبان ازین سرآغاز

گشت از دل ریش راز پرداز

نیرنگ زن بیاض این راز

صورتگری اینچنین کند ساز

از بس که سبکروی کنی ساز

ماند ز تو سایه در قفا باز

میرم به مراد بخت ناساز

تو از من و من ز خود رهم باز

گردن ز حلی بلند آواز

ساق از خلخال نغمه پرداز

مالد سر آستین خود باز

قسامی آن به خود کند ساز

برخاست ز بیضه ها به پرواز

مرغان سرود عشق پرداز

هر چند نهفته دادش آواز

نامد به وجود خویشتن باز

برخاست چنانکه بود از آغاز

با گور و گوزن گشت دمساز

محمل بند عروس این راز

آهنگ حدی چنین کند ساز

با او به سخن نشد هم آواز

کرد از سر درد لحنی آغاز