ز بی سرمایگی دادم سرانجامی سر خود را

به دست صد شکست دل سپردم ساغر خود را

چنان سیر چمن شد در گرفتاری فراموشم

که هرگز از قفس نشناختم بال و پر خود را

نسیم بی نیازی کرد تا روشن چراغم را

هوای ناامیدی برد از سر کشت باغم را

ز گلشن می برد بی اختیارم دشت پیمایی

پریشان کرد زلف سایه سروی دماغم را

چراغم روشن است از روی آتشپاره‌ای امشب

به رغم دیده از دل می‌کنم نظاره‌ای امشب

چو چشم خویش مست جام امّیدی نمی‌دانم

چه ساغر‌های حسرت می‌کشد بیچاره‌ای امشب

هوا را سرافرازی می دهد نخل خرامانت

تذروستان شود روی زمین از موج جولانت

ز حیرت سرگرانی کم نگه اما چه می دانی

که نرگسدان کند باغ نگه را چشم خندانت

اگر یک دم خیال سرش از دل دور می‌افتد

چو مرهم زخم ما از دیده ناسور می‌افتد

نگاهش از دل ما بر سر نابود می‌رنجد

چو خوی نازکی دیر آتشی شد زود می‌رنجد

دماغ آشفته‌ام پروانه دیوانه‌ای دارم

به یاد شعله‌ای می‌سوزد و از دود می‌رنجد

برای خاطری چون غنچه پژمرده حیرانم

[...]

شهید خوی گرمش مهر را در کینه می‌پیچد

نگه در دیده می‌دوزد نفس در سینه می‌پیچد

عجب گر از خمارم صبح شنبه دیده بگشاید

ز بس در کلبه‌ام دود شب آدینه می‌پیچد

گمان دارم که در زیر فلک قحط فضا گردد

در این گلشن اگر یک غنچه امید وا گردد

نظر تنگی است این گردون که با وسعت نمی‌سازد

به تنگ آید دل گرمی اگر مطلب روا گردد

کمانداری است بیرحمی که زورش کس نمی داند

[...]

اگر آهی کشم افشاگرِ صد راز می‌گردد

اگر مژگان زنم بر هم پرِ پرواز می‌گردد

دلم صیدی است فتراکش نفس در سینه دزدیدن

به جولانگاه آن ترک شکار‌انداز می‌گردد

دلی کز بی‌خودی گرم سراغ عشق می‌گردد

به گرد شهر و کو بر کف چراغ عشق می‌گردد

ز تاب مهربانی می‌پزد در تابه خامی

کسی کز درد تو قانع به داغ عشق می‌گردد

فلک بر کاردانی‌های اهل هوش می‌خندد

قضا چون در نبرد آید به جوشن‌پوش می‌خندد

به رنگ موج پرواز کناری در بغل دارم

که بحر از شرطه بادش به صد آغوش می‌خندد

ببین از جبهه یاقوت و سیمای صدف روشن

[...]

بر قصد طره سنبل چو زلفش تاب بر دارد

درآید آفتاب از پا چو سر از خواب بر دارد

به سیل گریه دادم در سر کویش دل خود را

مگر غافل خیال گل کند از آب بردارد

اگر امروز دل در سینه پرواز دگر دارد

پری دیده است این دیوانه انداز دگر دارد

همه تحسین بلبل می کنند اما نمی دانند

کسی گر بشنود پروانه آواز دگر دارد

کدامین جلوه یارب اختیار این چمن دارد

که ما را در طلسم سایه سرو و سمن دارد

ز تاراج غمش راهی به دلها کرده ام پیدا

نگاهش سرگران با هر که می گردد به من دارد

ز مژگان می‌کند رم چشم آهویی که او دارد

ز وحشت می‌گریزد وحشت‌خویی که او دارد

شود آیینه تا در برکشد عکس خرامش را

ز رشکم می‌کشد آه از سر کویی که او دارد

ز بیداد تو عاشق خاطر بی‌کینه‌ای دارد

جدا هر ذره خاکسترش آیینه‌ای دارد

خمار دوستی درد سرش جاوید می‌ماند

صداع می همین دود شب آدینه‌ای دارد

چو گل از اختلاطم سنگ طفلان تازگی دارد

در این حالم نصیحت‌های یاران تازگی دارد

به خاک کشته‌ای کز ابر رحمت باج می‌گیرد

تغافل‌های ابر نوبهاران تازگی دارد

نیاز عشق پیش از آشتی رنجیدنی دارد

دلی دارم که در هر دیدنی وادیدنی دارد

عجب گل چیدنی دارد بهار سینه صافیها

بهار سینه صافیها عجب گل چیدنی دارد

زخاکم لاله می روید ز اشکم غنچه می خندد

[...]

ز چشم فتنه‌ات محشر غم پنهانی‌یی دارد

به ذوق جلوه‌ات افلاک پر افشانی‌یی دارد

چه سازم شیوه خونریزی از یاد نگاهش رفت

مگر از چشم مستی سرمه حیرانی‌یی دارد

دل ما دست از دامان مژگان نخواهد داشت

[...]

گرفتم او گذاری بر سر بیمار می‌آرد

کجا دل طاقت حیرانی دیدار می‌آرد

ز راز دل حجاب عشق می‌بندد زبانم را

ترحم با منش هرگاه در گفتار می‌آرد