روایت است که اندر مدینه اطهر

رسید یک عربی از پی سئوال از بر

به درگهش پی خدمت نموده بود مقر

رسیده بود به فخرش به عرش اعظم سر

که از حکایت شیر و سفینه یاد آور

که در جزیره به حفظ سفینه بست کمر

نبود ورد زبانش به غیر نام پدر

غذای روز شبش اشک چشم و لخت جگر

همان بشیر که آورد در مدینه خبر

ز حال اهل و عیال حسین تشنه جگر

نشسته بود نصاری به روی کرسی زر

ستاده بر سر پا عابدین بی‌یاور

شدم چو وارد اشم خراب ای مادر

خرابه منزل ما بود و خاک ره بستر

بس است (صامت) افسرده زین عزا بگذر

که از سرکش دو چشمت سیاه شد دفتر

برای کشتن آن بی‌معین تشنه جگر

گرفته آن سگ بی‌آبرو به کف خنجر

گرفته حجت کبرای شاه تشنه جگر

به روی دست سر پر ز خون علی اصغر

چنین به فاطمه آید خطاب از داور

نمی‌کنم به ثواب و عقاب خلق نظر

مهیمنا به جلال شفیعه محشر

ببخش و عفو کن از امتان پیغمبر

کشید صوت اذان قاسم حزین ز جگر

اقامه گفت علی اکبر از برای پدر

روایت است که چون از وطن نمود سفر

به سوی کرببلا آن امام تشنه جگر

حکایت دل پر خون خویش سرتاسر

نوشته بود در آن نامه از برای پدر

نوشته بود در آن نامه کای جناب پدر

نموده‌ای ز چه از این علیله قطع نظر

به حق اکبر در خون طپیده بی‌سر

مکن ز جانب این روسیاه قطع نظر

نمود عرض ملک با جناب پیغمبر

که ای ز جمله کونین بهتر و مهتر

کنی به تخت شفاعت چو جا تو ای سرور

به رستخیز قیامت به عرصه محشر

به غیر برگ دگر کس از او ندید ثمر

از این مقدمه بگذشت روزگار دگر