همی خواست پیروزی اندر نبرد

نبد هیچ سودش فزون لابه کرد

به یک سو نریمان به کین دست برد

برآمد دگر سو سپهدار گرد

دگر بد روان قلعهای نبرد

براو رزم سازنده مردان مرد

همه بوم زن بد همه کوی مرد

همه شهر دود و همه چرخ گرد

همی خواست یاری به زاری و درد

ز ناگه نریمان بدو باز خورد

به دستور او یک به یک برشمرد

سخن راند پس با نریمان گرد

سپهر روانرا ببد دستبرد

بسست این چنین چند خواهی شمرد

نریمان چو دید اشک فغفور و درد

رخش گشته ماننده برگ زرد

نخست از نثار آنچه بد پیش برد

پس آن گه دگر هدیه ها برشمرد

ابر پیشگه تختی از لاژورد

گهر در گهر ساخته سرخ و زرد

بیآمد به مژده نریمان گرد

همه هر چه گفتی یکایک شمرد

سوی سیستان شد نریمان گرد

بر او شه بسی هدیه ها برشمرد

به ره نامه مر پهلوان را سپرد

ز شادی جوان شد سپهدار گرد

بنا گفته بر چون کسی غم خورد

از آن به که بر گفته کیفر برد

فراوان ز نزل و علف برشمرد

همه برد نزد سپهدار گرد

جهان پهلوان درع گردی چو گرد

بپوشید و بگرفت گرز نبرد

زبر آسمانی بد از تیره گرد

زمین زیر دریا بد از خون مرد

ندیدیم جز تو چنان نیز گرد

به زور تن و مردی و دستبرد

متوز جفا پیشه گفت این نبرد

همه سخت از آن باد بودست و گرد

ببد سیم دریا زمین زر زرد

خُمآهن کُه و آسمان لاژورد