آن شنیدستی که در عهد قدیم

گوسفندان در علف زاری مقیم

راهب دیرینه افلاطون حکیم

از گروه گوسفندان قدیم

باز ای آزاد دستور قدیم

زینت پا کن همان زنجیر سیم

آزماید صاحب قلب سلیم

زور خود را از مهمات عظیم

هوشیار ای صاحب عقل سلیم

در کمینها می‌نشیند این غنیم

صاحبش بالاتر از امید و بیم

دست او بیضا تر از دست کلیم

گر نباشد در میان قلب سلیم

فارغ از اندیشه های یأس و بیم

سفته گوش سطوت شاهان نیم

قطع کن از روی قرآن دعویم

آن کتاب زنده قرآن حکیم

حکمت او لایزال است و قدیم

در ملامت نرم گفتار آن کریم

من رهین خجلت و امید و بیم

آنکه مهتاب از سر انگشتش دونیم

رحمت او عام و اخلاقش عظیم

عفو و عدل و بذل و احسانش عظیم

هم بقهر اندر مزاج او کریم

تا شناسای خودم خود بین نیم

با تو گویم او که بود و من کیم

گرچه داری جان روشن چون کلیم

هست افکار تو بی خلوت عقیم

از نفاقش وحدت قومی دونیم

ملت او از وجود او لیم

می رود روشنتر از دست کلیم

زورق زرین تو در جوی سیم

میرد اندر سینه اش قلب سلیم

در نگاه او کج آید مستقیم

از دم او وحدت قومی دو نیم

کس حریفش نیست جز چوب کلیم

برگ و ساز او ز قرآن عظیم

مرد درویشی نگنجد در گلیم

پیش فرعونان بگو حرف کلیم

تا کند ضرب تو دریا را دونیم