شیخ بوبکر نشابوری به راه

با مریدان شد برون از خانقاه

گفت چندانی که می‌کردم نگاه

بود از اصحاب من بگرفته راه

چون بدید ابلیس را موسی به راه

گشت از ابلیس موسی رمزخواه

گرچه اندک چیزت آمد بند راه

چه به کوهی بازمانی چه به کاه

صوفیی چون جامه شستی گاه گاه

میغ کردی جملهٔ عالم سیاه

زانک کز نام حرام این جایگاه

مستی آوردی و افکندی ز راه

دیگری گفتش که ای سرهنگ راه

زو چه خواهم گر رسم آن جایگاه

هرکه آن بشنود از خیل و سپاه

جمله را شد چشم از آن غیرت سیاه

می‌دهد مشغولیم تا من ز شاه

بازمانم دور مشغول سپاه

هر غنیمت کافتدم این جایگاه

جمله برسانم به درویشان راه

می‌گذشت او در میان آن سپاه

چون بدید از دور او را پادشاه

او چو آزادست از شاه و سپاه

بی غرض گوید سخن وز جایگاه

بی‌دل دیوانه گفت ای پادشاه

کارت آمد با دوجو این جایگاه

دیگری گفت ای به حضرت برده راه

چه بضاعت رایج است آن جایگاه

گر برآید از سردردی یک آه

می‌برد بوی جگر تا پیش گاه

چون زلیخا زو شنود آن بار آه

گفت بس، کین آه بود از جایگاه

دیگری گفتش که‌ای دارای راه

دیدهٔ ما شد درین وادی سیاه

حق تعالی گفتش ای جاسوس راه

تو به سر در دیدنی این جایگاه

زانک خفیه نیست بیرون از سپاه

هر کجا گنجی که بنهد پادشاه

گر تفاوت باشدت از دست شاه

سنگ با گوهر نه‌ای تو مرد راه