کمند اندر افگند و بر زین کشید

نبد کس که تیمار رویین کشید

چو شبرنگ مه لعل در زین کشید

در ابرو ز خشم اندرون چین کشید

بر آراست لشکر، سوی چین کشید

ز ماهنگ وز لشکرش کین کشید

که چون رومی از زنگی آن کین کشید

سکندر کجا رَخش در زین کشید

آن عدوی کز پدرتان کین کشید

سوی زندانش ز علیین کشید

شما نیز رخ را سوی کین کشید

به نزد سپاه شه چین کشید

هرگز این دست تهی بند نقابی نکشید

خم زلفی نگرفت و می نابی نکشید

سر آبی فلک عشوه گرم جلوه نداد

کان سر آب در آخر بسرایی نکشید

عاشق سوخته خرمن ز بیابان فراق

[...]