کنون جز من مدان در سینهٔ خویش

منم پیر تو ای دیرینهٔ خویش

بدیده مر ترا در سینهٔ خویش

درونِ تو توئی دیرینهٔ خویش

بگویم با تو سر سینهٔ خویش

بپردازم غم دیرینهٔ خویش

بر کند نقش آن ز سینه خویش

بسترد حرفش از سفینه خویش

از همه ساده کن آیینه خویش

وز همه پاک بشو سینه خویش

پس آوردش به سوی سینه خویش

صفا بخش از دل بی کینه خویش

مصفا شو ز مهر و کینه خویش

مصیقل کن رخ آیینه خویش

چو خود بد عاشق دیرینه خویش

جهان را کرد از آن آیینه خویش

درون سینه کردن کینهٔ خویش

نهانی مهر او در سینهٔ خویش

به خاک انباشتم آیینهٔ خویش

نپالم خون چه سان از سینهٔ خویش؟

زد در دولت دیرینه خویش

دور کرد از نظر آیینه خویش

چو دیدم جوهر آیینهٔ خویش

گرفتم خلوت اندر سینهٔ خویش

ازین دانشوران کور و بی‌ذوق

رمیدم با غم دیرینهٔ خویش