به برم سر شوم ابلیس را

کنم شاد دل شاه انگیس را

که برد سر دیو ابلیس را

رهاند از او شاه انکیس را

حق تعالی گفت مرابلیس را

چند سازی این زمان تلبیس را

گر نبودی معرفت ابلیس را

کی بکردی این همه تلبیس را

بی‌گنه لعنت کنی ابلیس را

چون نبینی از خود آن تلبیس را

هدهد ایشان پی تقدیس را

می‌گشاید راه صد بلقیس را

رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را

ور سلیمان ملک خواهد ننگرد بلقیس را

زنده ی جاوید گردد کشته شمشیر عشق

زانکه از کشتن بقا حاصل شود جرجیس را

جان بده تا محرم خلوتگه جانان شوی

[...]

شعله فکن خرمن ابلیس را

مهره شکن سبحه تلبیس را

علاجی نکردند تلبیس را

به ابلیس دادند بلقیس را

به جان ره گرا، اوج تقدیس را

به دل، وارث حکمت ادریس را

پس آنگه بخواند او فرنگیس را

سپردش به کف دست بلقیس را