گرازه بزد دست بر سان شیر

مر او را چو باد اندر آورد زیر

برون تاخت هفتم ز گردان هجیر

یکی نامداری سواری هژیر

هجیر دلاور به کردار شیر

به روی سپهرم درآمد دلیر

فرود آمد از باره فرخ هجیر

مر او را ببست از بر زین چو شیر

از آن پس کمان برگرفتند و تیر

دو سالار لشکر دو هشیار پیر

بیفتاد و پیران درآمد به زیر

بغلتید زیرش سوار دلیر

بینداخت خنجر به کردار تیر

بیامد به بازوی سالار پیر

چنین گفت گودرز کای نره شیر

سر پهلوانان و گرد دلیر

به پیش سپه بود گستهم شیر

بیامد بر پهلوان دلیر

همی زار گفتند کای نره شیر

سپهدار پیران سوار دلیر

سه کار است پیش‌آمده ناگزیر

همه گوش دارید برنا و پیر

وز آنجا برفتند هر دو دلیر

به راه بیابان به کردار شیر

به بیشه درون مرغ و نخچیر و شیر

درخت از بر و سبزه و آب زیر

دل سنگ بگذاشتندی به تیر

نبودی کس آن زخم را دستگیر

سر مایه و پیشروشان زهیر

که آهو ربودی ز چنگال شیر

شه غرچگان بود بر سان شیر

کجا ژنده پیل آوریدی به زیر

ورا خواندندی گو گردگیر

که بر کوه بگذاشتی تیغ و تیر

بدوزم سر و ترگ ایشان به تیر

نه اندیشم از کنده و آبگیر

به رومی عمود و به شمشیر و تیر

بگشتند با یکدگر ناگزیر

ز صندوق پیلان ببارید تیر

برآمد خروشیدن دار و گیر