وقت شبگیر بانگ نالهٔ زیر

خوشتر آید به گوشم از تکبیر

زاری زیر و این مدار شگفت

گر ز دشت اندر آورد نخجیر

تن او تیر نه، زمان به زمان

[...]

چاکرانت به گه رزم چو خیاطانند

گرچه خیاط نیند، ای ملک کشور گیر

به گز نیزه قد خصم تو می‌پیمایند

تا ببرند به شمشیر و بدوزند به تیر

همی بکشتی تا در عدو نماند شجاع

همی بدادی تا در ولی نماند فقیر

بسا کسا که بره‌ست و فرخشه بر خوانش

بسا کسا که جوین نان همی نیابد سیر

مبادرت کن و خامش مباش چندینا

[...]

زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر

یک نام او عطارد و یک نام اوست تیر

عاجز شود ز اشک دو چشم و غریو من

ابر بهارگاهی و بختور در مطیر

گیتی چو گاو نیک دهد شیر مر ترا

[...]

گرسنه روباه شد تا آن تبیر

چشم زی او برده، مانده خیر خیر

تو آن ابری که ناساید شب و روز

ز باریدن چنانچون از کمان تیر

نباری بر کف دلخواه جز زر

چنانچون بر سر بدخواه جز بیر

همانا که باشد مرا دستگیر

خداوند تاج و لوا و سریر

پری و پلنگ انجمن کرد و شیر

ز درّندگان گرگ و ببر دلیر

که فرزند بد گر شود نرّه شیر

به خون پدر هم نباشد دلیر

به خونش بپرورد بر سان شیر

بدان تا کند پادشا را دلیر

گریزان و از خویشتن گشته سیر

برآویخت ناگاه بر کام شیر

پدروارش از مادر اندر پذیر

وزین گاو نغزش بپرور به شیر

سه سالش همی داد زان گاو شیر

هشیوار بیدار زنهارگیر

چنین داد پاسخ به مادر که شیر

نگردد مگر ز آزمایش دلیر

بر آن محضر اژدها ناگزیر

گواهی نوشتند برنا و پیر

ز تاج بزرگی چو موی از خمیر

برون آمدی مهترا چاره گیر

فریدون چو بشنید نآسود دیر

کمندی بیاراست از چرم شیر

چو این راز بشنید تور دلیر

برآشفت ناگاه برسان شیر

گزیدند پس موبدی تیزویر

سخن گوی و بینادل و یادگیر

ز چندان گرانمایه گرد دلیر

خروشی برآمد چو آوای شیر