می آرد شرف مردمی پدید

آزاده نژاد از درم خرید

می آزاده پدید آرد از بداصل

فراوان هنرست اندرین نبید

هرآن گه که خوری می خوش آن گه است

[...]

دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل

که چابکیش نیاید همی به لفظ پدید

اساس طبع ثنایست، بل قوی‌تر ازان

ز آلت سخن آمد همی همه مانیذ

سرخی خفچه نگر از سرخ بید

معصفر گون، پوشش او خود سفید

چون کشف انبوه غوغایی بدید

بانگ وژخ مردمان، خشم آورید

گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟

وز بد زاغ بوم را چه رسید؟

شوی بگشاد آن فلرزش، خاک دید

کرد زن را بانگ و گفتش: ای پلید

که یَزدان زِ ناچیز چیز آفرید

بِدان تا توانایی آرَد پَدید

نخُستین که آتش به جُنبش دَمید

زِ گرمیش پَس خُشکی آمد پَدید

دَرِ بَخشش و دادن آمد پَدید

ببخشید دانا چُنان چون سَزید

بِبالید کوه آب‌ها بَر دَمید

سَرِ رُستَنی سوی بالا کشید

و زان پَس چو جُنبَنده آمد پَدید

همه رُستَنی زیرِ خویش آورید

چو زین بُگذَری مَردُم آمد پَدید

شد این بَندها را سَراسَر کِلید

گرفتار ز او دل شده نا‌امید

نوان لرز لرزان به کردار بید

جهان آفرین تا جهان آفرید

چون او مرزبانی نیامد پدید

دد و دام و هر جانور کش بدید

ز گیتی به نزدیک او آرمید

سخن چون به گوش سیامک رسید

ز کردار بدخواه دیو پلید

رمنده ددان را همه بنگرید

سیه گوش و یوز از میان برگزید

بیاورد و یک‌سر به مردم کشید

نهفته همه سودمندش گزید

ز خارا به افسون برون آورید

شد آراسته بندها را کلید

یکایک به تخت مهی بنگرید

به گیتی جز از خویشتن را ندید