چون گل سرخ از میان پیلگوش

یا چو زرین گوشوار از خوب گوش

مرو را بدی چون گلیمش دو گوش

سیه چهره نامش گلیمینه گوش

نهان با شاه می‌گفت از بناگوش

که مولای توام هان حلقه در گوش

چو روباهان و خرگوشان منه گوش

به روبه‌بازیِ این خوابِ خرگوش

نیست جمعی را چو بر قول تو گوش

صد سخن گر باشدت یک را مگوش

در او چون باز دیدی دار گوش

بعد از آن آن در شود حلقه بگوش

به تنبل چنین گفت آنگاه گوش

که آنچت بگویم تو بگشای گوش

نکردی به گفتار من هیچ گوش

کنون افتادیم در چنگ گوش

هر آن دُرّی که چون جان داشتش گوش

برون آورد مهراب از بن گوش

بحر نزدیک‌ است‌ مانا دار گوش

بانگ‌ موج از دور می‌آید به‌ گوش

ز عنبر موی کردم از صدف گوش

ز سیم ساده آکندم بُنا گوش

فروزان شبنمی، کرد این سخن گوش

بخندید و ببوسیدش بناگوش