چو روشن نباشد بپراگند

تن بی‌روان را به خاک افگند

مرا دایه درین رسوایی افگند

به نیرنگ و به دستان و به سوگند

ز تخت زر مرا در خاک افگند

خسک در راه صبر من پراگند

چو پر مادر آوردش بیفگند

دگر پرها برآورد و پرآگند

سرش یک نیمه با یک دست بفگند

ز خونش سرخ گل بر گل پراگند

یکی زرینه جامش بر سر افگند

به زرین جام سیم و زر پراگند

لاجرم سخت جان و سست رگند

روی ناشسته همچو خوک و سگند

روی ناشسته‌تر ز خوک و سگند

لاجرم سخت جان و سست رگند

ترانه های جهان گرچه مختلف رنگند

تو چون ز پرده برآیی همه یک آهنگند

در آفتاب قیامت چه رویها سازند

جماعتی که چو گل پای تا به سر رنگند

به داغ چاره دیوانگان عشق مکن

[...]