دریغا به دریا کنون آمدم

که تا سینه در موج خون آمدم

گَه چو می آلوده‌به‌خون آمدم

گَه چو گل از پرده برون آمدم

دوش از وثاق دلبری سرمست بیرون آمدم

هیچم نبود از خود خبر تا بی خبر چون آمدم

دستم چو از نیرنگ او آمد به زیر سنگ او

بر چهرهٔ گلرنگ او چون لاله در خون آمدم

گاهی ز جان بی جان شدم گاهی ز دل بریان شدم

[...]

از درون چه چو بیرون آمدم

همچو نی نالان ومجنون آمدم

وآنگهی گوید که اکنون آمدم

من کنون زین کذب بیرون آمدم

گفت اگر کشتم بتو چون آمدم

چون به پای خود درین خون آمدم

غریبم ز زابل برون آمدم

ولی غرق دریای خون آمدم

ز بهر تجارت برون آمدم

ولی غرق دریای خون آمدم

بهر دعا از درت چون به درون آمدم

قوت نطقم نماند لال برون آمدم

عشق چو بازم به ناز سوی تو خواند از برون

در ز درون بسته بود من به فسون آمدم

من که زدم از ازل لاف شکیب ابد

[...]

از در بتخانه درون آمدم

بی درمی یافت که چون آمدم

پرستنده‌ای رهنمون آمدم

به تالار خاتم درون آمدم