از همالان وز برادر من فزون

زان که من امیدوارم نیز یون

بودنی بود، می بیار اکنون

رطل پرکن ، مگوی بیش سخون

سر مایه کرد آهن آبگون

کز آن سنگ خارا کشیدش برون

دو چشم از بر سر چو دو چشمه خون

ز دود دهانش جهان تیره‌گون

همه موبدان سرفگنده نگون

چرا کس نیارست گفتن نه چون

مگر زین دو تن را که ریزند خون

یکی را توان آوریدن برون

یکی بانگ بر زد به خواب اندرون

که لرزان شد آن خانهٔ صدستون

همه موبدان سرفگنده نگون

پر از هول دل، دیدگان پر ز خون

مگر کاو سر و تن بشوید به خون

شود فال اخترشناسان نگون

همی راند او را به کوه اندرون

همی خواست کآرد سرش را نگون

شتابت نباید به پاسخ کنون

مرا چند راز‌ست با رهنمون

دلش گشت غرقه به آزاندرون

به اندیشه بنشست با رهنمون

برفتند با او به خیمه درون

سخن بیشتر بر چرا رفت و چون

همه دیده پرآب و دل پر ز خون

نشسته به تیمار و گرم اندرون

پی ژنده پیلان به خون اندرون

چنان چون ز بیجاده باشد ستون

همه روی دریا شده قیرگون

همه روی صحرا شده جوی خون

ازین پس به خیره مریزید خون

که بخت جفاپیشگان شد نگون

سپیدش مژه دیدگان قیرگون

چو بسد لب و رخ به مانند خون

گهی زیر چنگال مرغ اندرون

چمیدن به خاک و چریدن ز خون

نشانندهٔ خاک در کین به خون

فشانندهٔ خنجر آبگون