اگر عفوست وگر توبه قبولست

مرا بر پشتی چون تو رسولست

چو او مقبول قرآن و رسولست

ترا گر نیست مغزت بر فضولست

ترا از بس که غوغای فضولست

کجا یک لحظه پروای نزولست

محمّد بر همه عالم رسولست

رسول سرور و صاحب قبولست

حقیقت مرتضی نفس رسولست

محبّ او یقین صاحب قبولست

اگرچه عقل پرگوی و فضولست

حقیقت عشق مرجانان قبولست

در حضرت عشق هر که او مقبولست

هر آرزویی که او کند مبذولست

هر دل که نه او بعاشقی مشغولست

در عالم جان او ز دلی معزولست

کار عارف‌راست کو نه احولست

چشم او بر کشتهای اولست

این دوی اوصاف دید احولست

ورنه اول آخر آخر اولست

زکوتی کان به حق باشد قبول‌ست

قبولش کن که این قول رسول‌ست

جهان بر پا از این فعل و قبولست

که واضح بالتقابل بر عقولست

چند ای دل از تغافل در ورطه هلاکی

واندر هلاک جان نیست اندر دل تو باکی

بی‌باکت عجیب است با آنکه مشت خاکی

ای مشت خاک تا کی محبوس این مغاکی

تا در مغاک هستی ای مهر تابناکی

[...]