گر پُری از دانش‌، خاموش باش

تَرک زبان گوی و همه گوش باش

باز بدو گفت همه گوش باش

خامُشیَم بنگر و خاموش باش

یا تو همچون آن جماعت گوش باش

یا چو عطّار این زمان پر جوش باش

چون بیابی سرّ ما سرپوش باش

در میان عاشقان می نوش باش

چونک عاشق اوست تو خاموش باش

او چو گوشَت می‌کشد تو گوش باش

انصتوا را گوش کن خاموش باش

چون زبان حق نگشتی گوش باش

بر آشفت عابد که خاموش باش

تو مرد زبان نیستی، گوش باش

لب چو گشایی گرو هوش باش

ور نه زبان در کش و خاموش باش

و گر نی ز گفتار خاموش باش

پی فهم حکمت همه گوش باش

سلامت اگر بایدت گوش باش

ز گفتار بیهوده خاموش باش

تا نگوید او ، مگو ، خاموش باش

او چو می گوید سخن ، تو گوش باش

گفت خردپیشه که خاموش باش

شرح دهم یک دو سخن گوش باش

هرچند شمع مجلسی، ای دل خموش باش

سر بر سر زبان نگذاری به هوش باش

سوسن نه ای به هرزه زبان آوری مکن

تا همچو گل عزیز شوی جمله گوش باش

لب بسته دار چون صدف از تلخ و شور دهر

[...]

چون صدف در حلقه دریادلان خاموش باش

با دهان گوهرافشان پای تا سرگوش باش

صرف استغفار کن انفاس رادر خانقاه

در حریم میکشان گلبانگ نوشانوش باش

نغمه عشاق را شرط است حسن استماع

[...]

درفشان گردد چو دانا، در سخن، خاموش باش

ابر نیسان لب چو بگشاید، صدف سان گوش باش

بحر رحمت تا زهر موجی در آغوشت کشد

زیر بار خلق، چون کشتی سراپا دوش باش

نیستی جز خار، اگر باشی ز سر تا پا زبان

[...]

کنونم مزن طعنه‌ها، هوش باش

چو از دیده گویم سخن، گوش باش

ای برادر هان و هان باهوش باش

پای تا سر چشم باش و گوش باش

چون به استادی رسی خاموش باش

لب ببند و پای تا سر گوش باش

چون به اینجا می رسی خاموش باش

اندرین محفل سراپا گوش باش

اندرین ره جان من باهوش باش

پای تا سر چشم باش و گوش باش