به شهرم یکی مهربان دوست بود

تو گفتی که با من به یک پوست بود

جامهٔ خون و گوشت پوست بود

عیبهٔ عیب دوست دوست بود

صلح دشمن چو جنگ دوست بُوَد

که از آن مغز آن چو پوست بُوَد

صلح دشمن چون جنگ دوست بود

که ازو مغز او چو پوست بود

صورت حوا چنانش دوست بود

پای تا سر مغز بُد نه پوست بود

خواهی که تو را هرآنچ نیکوست بود

بدخواه تو جمله بی پی و پوست بود

چون بر خلقیت سروری داد خدای

آن کن که به طبعت همه کس دوست بود

شنیدم که نامش خدادوست بود

ملک سیرتی، آدمی پوست بود

قبله همت او دوست بود

هر چه جز دوست همه پوست بود

آن شکست از امتحان دوست بود

مغزها را امتیاز از پوست بود