فریاد ز ناوک جگر دوز فراق

و ز آتش جانگداز دلسوز فراق

چون زلف تو کو شبی دراز ایدلبر

تا با تو کنم شکایت روز فراق

گه در او داستان روز فراق

حرقت داغ شوق و سوز فراق

دلخسته‌ام از ناوک دلدوز فراق

جان سوخته از آتش دلسوز فراق

دردا و دریغا که بود عمر مرا

شب‌ها شب هجر و روزها روز فراق

روز وصلت، شد آتش افروز فراق!

ز آن روز، همه شب بودم، سوز فراق

ز آن شب که نشست شمع با پروانه

هر روز بر او میگذرد روز فراق

گفتم: گویم درد غم اندوز فراق

جانت سوزم ز آتش سوز فراق

دردا که بصد روز قیامت نتوان

گفتن کاری، که کرد یک روز فراق

در بزم رقیب ای زتوام سوز فراق

وصلت بتر از درد غم اندوز فراق

هر کس به فراق کرد یاد شب وصل

من در شب وصل آرزو روز فراق

باز شد دل به درون نائره افروز فراق

چون دهم شرح غم و غصه جانسوز فراق

خوابم از دیده و صبر از دل و تاب از تن شد

وای من گر همه زینسان گذرد روز فراق

بسکه در آرزوی وصل توام غرق خیال

[...]

چون کسی را میرسد روز فراق

چست تر می گردد از سوز فراق

گفت «ساز زندگی ، سوز فراق

ای خوشا سر مستی روز فراق