با خرد را ز شه صبوری به

بی‌خرد را ز شاه دوری به

صحت که کُشد سقم و رنجوری به

زان جامه که سازی بستم عوری به

چشمی که نبیند ره حق کوری به

صحبت که تقرب نبود دوری به

از چنین حرص و آز دوری به

وز هوی و هوس صبوری به

از کوشش غیر ای تو از حوری به

آئی چو برم از تو مرا دوری به

وصلی که دهد دست بامداد رقیب

زان وصل هزار بار مهجوری به

ای کوی تو از خلد و تو از حوری به

سیمین بدنت ز شمع کافوری به

زلف مشکین و عارض گلگونت

وز عنبر سار او گل سوری به