زمینش همه صندل و چوب عود

ز جزع و ز پیروزه او را عمود

زمرد برو چار صد پاره بود

به سبزی چو قوس قزح نابسود

پیاده شد از باره طینوش زود

زمین را ببوسید و زاری نمود

ببردند بی‌مایه چیزی که بود

که نه گنج بدشان نه کشت و درود

زده بر سر کوه خارا عمود

سرش تا به ابر اندر از چوب عود

کنار یکی پر ز یاقوت بود

یکی را پر از گوهر نابسود

سکندر بترسید و برگشت زود

به لشکرگه آمد به کردار دود

چو فرجامشان روز رزم تو بود

زمانه نه کاهد نخواهد فزود

ستاره‌شمر بیش ازین هرک بود

همی گفت و آن را نشانه نمود

مرا بیش ازین زندگانی نبود

زمانه نکاهد نخواهد فزود

ز گیتی مرا بهره این بد که بود

زمان چون نکاهد نشاید فزود

دگر گفت ما چون تو باشیم زود

که بودی تو چون گوهر نابسود

وزو بر روان محمد درود

بیارانش بر هر یکی برفزود

بیاموختندش هنر هرچ بود

هنر نیز بر گوهرش بر فزود

بباید بدین چشمه آمد فرود

که شد باره و مرد بی‌تار و پود

جوانان به آواز گفتند زود

عنان و رکیبت بباید بسود

وزانجا بیامد به کردار دود

به مادر نمود آن کجا رشته بود

همان کرم فرخ بدیشان نمود

زن و شوی را روشنایی فزود

از آواز گوپال وز ترگ و خود

همی داد گردون زمین را درود

برانگیخت از بام دژ تیره دود

دلیری به سالار لشکر نمود