بیارید مر پیر فرتوت را

هم ایدر بدارید تابوت را

نگه‌داشت آن پیر فرتوت را

چو دیگر کسان سرخ یاقوت را

گر نمودی عیب آن کار او ترا

کس نبردی کش کشان آن سو ترا

مرغکان بینند کرم و قوت را

مرج پندارند آن تابوت را

جامده آیینه را نزدیک، کان دور از ادب

تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را

غنچه من! چون گل مهتاب از بس نازکی

با دماغ یاسمین نتوان شنیدن بوت را

زیر پا نه صفحه ی ناسوت را

کن تماشا عرصه ی لاهوت را

چونکه شاهی داد حق طالوت را

کرد نازل بهر او تابوت را

بکشت آن شه ملک لاهوت را

بر آشفت اقلیم ناسوت را

سجود آورم طاق ابروت را

بتان را پرستم نه طاغوت را!