چشم ایمان جمال او بیند

کور کی چهرهٔ نکو بیند

شیفتم چون خری که جو بیند

یا چو صرعی که ماه نو بیند

صد هزاران جوهر کروبیند

در محبی اند و در محبوبیند

نرمد از هر آنچه رو بیند

نیک و بد را همه نکو بیند

دیدهٔ ما چو روی او بیند

بد نبیند همه نکو بیند

چشم ما آب در نظر دارد

غرق بحر است سو به سو بیند

عاشقانه در آینه نگرد

[...]

هر که او را به نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

آنکه با ما نشست در دریا

عین ما دید و سو به سو بیند

روی غیری ندیده دیدهٔ ما

[...]

چه خوش چشمی که نور او به نور روی او بیند

چو نور روی او باشد همه چیزی نکو بیند

کسی کو را به خود بیند کجا من عارفش خوانم

من آن کس عارفش خوانم که نور او به او بیند

بود این رشتهٔ یک تو ولی احول دو تو یابد

[...]

دیدهٔ ما چو روی او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

چشم اهل نظر چو روشن از اوست

عین او را به عین او بیند

رشته یک تو است نزد بیننده

[...]

نور او را به نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

هم از او گوید و از او شنود

نه چو احول یکی به دو بیند

نور او را به نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

هم از او گوید و از او شنود

نه چو احول یکی به دو بیند

دیدهٔ ما چو نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

خوش بود دیده ای که او بیند

هرچه بیند همه نکو بیند

چشم ما نور او به او بیند

هرچه بیند همه نکو بیند

هر که حق را به عین او بیند

بد نبیند همه نکو بیند

نه من از میکده بیرون روم، نه زاهد از مسجد

چه زین بهتر، نه او بیند مرا هرگز، نه من او را