نشستنش با غرم و آهو بود

ز آزار مردم به یکسو بود

کسی را کجا پر ز آهو بود

روانش ز بیشی به نیرو بود

هنرها ز بخت بد آهو بود

ز بخت آوران زشت نیکو بود

سخن های دانا که نیکو بود

برد هر کسی باز با او بود

به دیدار باید که نیکو بود

کجا پرده روی کار او بود

سپیدی به زر اندر آهو بود

اگرچند در سیم نیکو بود

بداندیش و بیکار و بدخو بود

بدان شور و آن کین نه نیکو بود

کند بد گمانش که نیکو بود

چه نیکی کند هرکه بدخو بود

سرانجام پیری چو نیکو بود

همه زندگانی بی آهو بود

بدو گفت دشمن بنیرو بود

که دو سال دارای چین او بود

چون نیک بدیدم آن نکو بود

او و من و پیر هر سه او بود

چو شاپور آمد آن جا سبزه نو بود

ریاحین را شقایق پیش رو بود

سخن را که گوینده بد گو بود

نه نیکو بود گرچه نیکو بود

هم درو، هم زو و هم با او بود

هم برون از هرسه این نیکو بود

چو لعنت خلعت درگاه او بود

چو زان درگاه بود او را نکو بود

مگر جائی جوانی گرم رَو بود

که او نو بود و جانش نیز نو بود

که داند تا دران منصب که او بود

چنان عالی چرا اینجا فرو بود

سه نور بس قوی را چارم او بود

برای آن همه چیزش نکو بود

دلش چون مرغ وحشی در غلو بود

صفیر مرغ، بازش آرزو بود

چنان آن چشمهٔ روشن نکو بود

که گفتی چشمهٔ خورشید او بود