به زرین یاره سیمین سینه کوبان

به مشکین زلف خاک خانه روبان

برون آمد ز در آن شمع خوبان

زنان دو دست برسر پای کوبان

گلِ سرخش چو عارضِ خوبان

سنبلش همچو زلفِ محبوبان

سرود دلکش از لبهای خوبان

شتابان سوی گردون پای کوبان

ای فروغ جمال تو خوبان

پرتو خوبی تو محبوبان

شدند از مقدم آن شاه خوبان

همه زنجیریان زنجیر کوبان

چو عالم از پی بالا نشستن

بهر مجلس رود خوش پای‌کوبان

نه عالم جاهلش دان زانکه او را

نماید خوش به جز بالای خوبان

شده از باد، سنبل پایکوبان

چو سایه پایمالش زلف خوبان

این حقیقت به عین محجوبان

چشم کور است و روی محبوبان