جوان بود و از گوهر پهلوان

خردمند و بیدار و روشن روان

چو خفتان و تیغ و چو برگستوان

همه کرد پیدا به روشن روان

به روز چهارم چو بنهاد خوان

خورش ساخت از پشت گاو جوان

چنان بد که هر شب دو مرد جوان

چه کهتر چه از تخمهٔ پهلوان

از این گونه هر ماهیان سی جوان

از ایشان همی یافتندی روان

پدرت آن گرانمایه مرد جوان

فدی کرده پیش تو روشن روان

همی پژمراند رخ ارغوان

کند تیره دیدار روشن‌روان

روان خون از آن چهرهٔ ارغوان

شد آن نامور شهریار جوان

فریدون سر شاه پور جوان

بیامد ببر برگرفته نوان

همه بودنیها به روشن روان

بدید آن گرانمایه مرد جوان

شبستان آن نامور پهلوان

همه پیش آن خرد کودک نوان

هر آنکس که بودند پیر و جوان

زبان برگشادند بر پهلوان

که فرخنده بادا پی این جوان

بر این پاک دل نامور پهلوان

به سام آنگهی گفت زال جوان

که چون زیست خواهم من ایدر نوان

رخش پژمرانندهٔ ارغوان

جوان سال و بیدار و بختش جوان

گرش پیر خوانی همی گر جوان

مرا او به جای تنست و روان

چنین گفت گوینده با پهلوان

که از کاخ مهراب روشن روان

بگفت آنچه بشنید با پهلوان

ز شادی دل پهلوان شد جوان

ز فرخنده رای جهان پهلوان

ز گفتار و دیدار روشن روان

به دیدار شد چون گل ارغوان

سهی قد و زیبا رخ و پهلوان