ای از گل سرخ، رنگ بربوده و بو

رنگ از پی رخ ربوده، بو از پی مو

گلرنگ شود، چو روی شویی، همه جو

مشکین گردد، چو مو فشانی، همه کو

بداندیش دشمن برو ویل جو

که تا چون ستاند ازو چیز او

چون نهاد او پهند را نیکو

قید شد در پهند او آهو

پدید آمد این گنبد تیز رو

شگفتی نمایندهٔ نو به‌ نو

تو را بود باید همی پیشرو

که من رفتنی‌ام تو سالار نو

ز پویندگان هر چه بد تیز رو

خورش کردشان سبزه و کاه و جو

دمنده سیه دیوشان پیش‌رو

همی بآسمان برکشیدند غو

چو جمشید را بخت شد کندرو

به تنگ اندر آمد جهاندار نو

بیامد به درگاه سالار نو

بدیدندش آنجا و برخاست غو

به کاخ اندر آمد دوان کند رو

در ایوان یکی تاجور دید نو

چو شد رام گیتی دوان کندرو

برون آمد از پیش سالار نو

چنین داد پاسخ بدو کندرو

که آری شنیدم تو پاسخ شنو

بدو گفت نزد منوچهر شو

بگویش که ای بی‌پدر شاه نو

پر از خشم و پر کینه سالار نو

نشست از بر چرمهٔ تیزرو

زتاج بزرگی گریزان مشو

فریدونت گاهی بیاراست نو

پس از آفریننده بیزار شو

که در تنتْ هر روز رنگی‌ست نو

بر پهلوان اندرون رفت گو

به سان درختی پر از بار نو

به دیگر تو پای اندر آور برو

برین سان همی تاز تا پیش گو

بدو گفت نزدیک رودابه رو

بگویش که ای نیک دل ماه نو

کنون زود پیرایه بگشای و رو

به پیش پدر شو به زاری بنو