خندهٔ هرزه آیت‌ جهل است

مرد بیهوده خند، نا اهل است

خواجه زان بی‌خبر که او اهل است

یار او اهل و کار او سهل است

به خود ره رفتن نادیده جهل است

به ره رفتن به‌راه رفته سهل است

تشنیع که می زنند بر من چهار است

بار دل اهل دل هم از نااهل است

چون بوته ز کارگاه برون آرند

روشن بنماید محک زر سهل است

کنون این کار را تدبیر سهل است

به تدبیر اندران تاخیر جهل است

در راه خدا پای برهنه گو برو

آن یار که همچو بشر حافی اهل است

گر سر به ره است پا برهنه غم نیست

ور نیست به ره سر برهنه سهل است

اثر صنع بدیدن سهل است

زان به صانع نرسیدن جهل است

نمی گویم مکن کاین کار جهل است

ولی تقدیر تدبیر تو سهل است

هر چند که خصمی سپهر از جهل است

آسان گذرد به خاطری کو اهل است

عاجز شده روزگار از خصمی ما

دشوار زمانه بس که بر ما سهل است

نوع زن را، سرشت از جهل است

کار جهل زنان مگو سهل است

خود این عیبی است اعظم زانکه جهل است

نپنداری که عیب جهل سهل است

بماضی چیزی ارشد فوت سهل است

گذشته رفت و افسوسش ز جهل است

قصهٔ من شنیدنش سهل است

علم هر چیز بهتر از جهل است