بسیار خلایق اند جویان رهت

کشته شده عالمی بهول سپهت

تا بر مه چارده نهادی کلهت

بینم کله ملوک در خاک رهت

تا هست ترا بنزد تو تکیه گهت

مغرور دو عالمی و کار تبهت‌

بسیار خلایق‌اند جویان رهت

کشته شده عالمی بهول سپهت‌

تا برمه چارده نهادی کلهت

بینم کله ملوک در خاک رهت.

بسیار خلایقند جویان رهت

کشته شده عالمی بهول سپهت‌

تا بر مه چهارده نهادی کلهت

بینم کله ملوک در خاک رهت

بسیار خلایقند جویان رهت

کشته شده عالمی بهول سپهت‌

تا بر مه چهارده نهادی کلهت

بینم کله ملوک در خاک رهت

ای سرور کرده پادشاهت

اوج فلکست پایگاهت

تا بخت به پیش تو میان بست

سوی رفعت گشاد راهت

برحق باشد که سعد افلاک

[...]

آرامِ مَنا! کجاست آرامگهَت

ره سوی تو کو؟ که سوی من باد رهت

زین روی که مه به شب بُوَد، روزِ رهی

شب گشت در آرزوی روی چو مهت

گر شود در پای خاری ناگهت

حب و بغض کس نماند در رهت

اول اندازد بخواری در رهت

باز برگیرد به عزت ناگهت

این چه خذلان بود کامد در رهت

چه قضا بود این که دشمن شد شهت

تا شوم بینا وگویا وآنگهت

همچو گردی باشم از خاک رهت

تا مرا راهی نمایی از رهت

زانکه آدم هست خاک درگهت

هشت جنّت در گشاده در رهت

برتر از عرش آمده منزلگهت

پرتوی از نور باشد همرهت

تا کند ز انحضرت کل آگهت

جان خود ایثار سازم در رهت

تا شود آسان مرادر درگهت

رست او از پنج حس و شش جهت

از ورای آن همه کرد آگهت

جانا دلی چه سوزی کان هست جای گاهت

ماها تنی چه کاهی کان هست در پناهت

با دیده ی پر آبم با سینه ی پر آتش

زآن سینه ی سپیدت زآن دیده ی سیاههت

هر روز بامدادان کایی برون ز خانه

[...]

عدل باید طلایهٔ سپهت

تا کند فتح را دلیل رهت

هستم صنما ز مهر روی چو مهت

سرگشته و آشفته چو زلف سیهت

چون ذره دلم میل هوا کرد چو یافت

خورشید رخ از سایه طرف کلهت