تهمتن به توران سپه شد به جنگ

بدانسان که نخچیر بیند پلنگ

گر ایدون که پیروز باشم به جنگ

به آوردگه بر نسازم درنگ

بسی شیر و دیو و پلنگ و نهنگ

تبه شد به چنگم به هنگام جنگ

بیامد خروشان بران دشت جنگ

به چنگ اندرون گُرزهٔ گاورنگ

غمی بود رستم بیازید چنگ

گرفت آن بر و یال جنگی پلنگ

همان خیمه و دیبهٔ هفت رنگ

همه تخت پرمایه زرین پلنگ

از اسپان تازی به زین پلنگ

ز برگستوان و ز خفتان جنگ

وزان تخت برخاست با خشم و جنگ

بدو اندر آویخت سودابه چنگ

مرا خواست کارد به کاری به چنگ

دو دست اندر آویخت چون سنگ تنگ

چو ز ایران سپاه اندر آمد به تنگ

به دروازهٔ بلخ برخاست جنگ

ازان پس که پیروز گشتی به جنگ

به کار اندرون کرد باید درنگ

اگر با سیاوش کند شاه جنگ

چو دیبه شود روی گیتی به رنگ

تهی کرد و شد با سپه سوی گنگ

بهانه نجست و فریب و درنگ

مرا رفت بایست کردم درنگ

مرا بود با او سری پر ز جنگ

تو با لشکر خویش سر پر ز جنگ

برو تا به درگاه او بی‌درنگ

بمانید تا او بیاید به جنگ

که او خود شتاب آورد بی‌درنگ

سیاوش چو پیروز بودی بجنگ

برفتی بسان دلاور پلنگ

یکی نامه فرمود پر خشم و جنگ

زبان تیز و رخساره چون بادرنگ

گزیدم بدان شوربختیم جنگ

مگر دور مانم ز چنگ نهنگ

وراگر ز بهر فزونیست جنگ

چو گنج آمد و کشور آمد به چنگ