با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل

از دست منه جام می و دامن گل

زان پیش که ناگه شود از باد اجل

پیراهن عمر ما چو پیراهن گل

چاک زد جان پدر دست صبا دامن گل

خیز تا هر دو خرامیم به پیرامن گل

تیره شد ابر چو زلفین تو بر چهرهٔ رخ

تا بیاراست چو روی تو رخ روشن گل

همه شب فاخته تا روز همی گرید زار

[...]

پیراهن گل دریده شد بر تن گل

شلوار تو بینما چو پیراهن گل

ای خرمن کون تو به از خرمن گل

جایی که بود کون تو کون زن گل

خطش چون مورچه پیرامن گل

که عنبر‌ریزه می‌چیند به چَنگل

ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل

زیرا همه دامنست پیراهن گل

ما نیز نهیم رخت پیرامن گل

پیمانه همی زنیم در خرمن گل

عشّاق بر آمدند پیرامن گل

یکباره زدند دست در دامن گل

وز بس که همی کشند پیراهن گل

آنک بهزار شاخ شد بر تن گل

آتش چو فکند باد در خرمن گل

بر خاک چکید آب پیراهن گل

ای ساقی می دست تو و دامن گل

وی دختر رز خون تو در گردن گل

زهی نقش رخت بر گلشن گل

گرفته سنبلت پیرامن گل

ز رعنایی ترا عاری نباشد

که تر نیکوتر آید دامن گل

بناز و لابۀ ما هر دو ماند

[...]

تنی داری بسان خرمن گل

عرق از وی روان چون روغن گل

صبا از رشک اندام چو آبت

فگنده آتش اندر خرمن گل

چمن از خجلت روی چو ماهت

[...]

آمد گه آن که خوش بود دامن گل

آمد به فغان هزار پیرامن گل

در صبحدمی نسیم کویش بدمید

زان روی چنان درید پیراهن گل

بشکفت شکوفه باز چون خرمن گل

سبزه بکشید حلّه در دامن گل

در تاک نگر که با سر افرازی خویش

کرده است به ناز دست در گردن گل

ساقی تو بحسن صورتی خرمن گل

من خار و لیک خاری از گلشن گل

گل نیست ولی ببوی گل هست عزیز

خاری که در آویخته در دامن گل

تنش عریان تر از پیراهن گل

گریبان چاک تر از دامن گل

خجسته گله ای کز خوردن گل

شدی حاصل ازیشان روغن گل

ثانیا در وزارت جنگل

چند روزی است گشته ام انگل