اقتدا گر تو به کفر من کنی

با من این دم دست در گردن کنی

دخترت را در نکاح من کنی

خانهٔ خود را بدین روشن کنی

چون جوال این شیوه پرارزن کنی

بامن آنگه دست در گردن کنی

ای صاحبی که گر بمثل رای باشدت

بر بام قدر خود زفلک نردبان کنی

هردم گشاد نامۀ صبح از برقبا

گردون برآورد که تو بر وی نشان کنی

می نازد از تو جان بزرگیّ و بر حقست

[...]

شَرَه را به تدریج ساکن کنی

ولایت ازین قوم ایمن کنی

همه کار دشوار آسان کنی

ولی عالمی را دگرگون کنی

[چه] موجب است که با ما بجز جفا نکنی؟

چه دیده ای که نگاهی به سوی [ما] نکنی؟

به زیر سایه زلف تو آمدم زنهار!

که همچو ذرّه سراسیمه ام رها نکنی

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیایی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیابی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی

بر آن شدی که باهل وفا جفا نکنی

خوش است عهد چنین آه اگر وفا نکنی

منم نشانه تیر تو ای کمان ابرو

نظر بغیر مینداز تا خطا نکنی

چو شاه ملک ملاحت تویی روا نبود

[...]

پشت این آیینه سوی تن کنی

روی آن بر وادی ایمن کنی