طمع به شما من جزین داشتم

دریغا کتان مرد پنداشتم

تو را من خردمند پنداشتم

بر اسرار ملکت امین داشتم

از ثبات عشق دایم پا بدامن داشتم

گر چو داغ لاله در آتش نشیمن داشتم

بر زلال خضر اکنون صد تغافل می زنم

منکه چشم از تشنگی بر آب آهن داشتم

هیچگه ذوق طلب از جستجو بازم نداشت

[...]

گرچه زیر تیغ لنگردار مسکن داشتم

پای چون کوه از گرانسنگی به دامن داشتم

نیل چشم زخم شد سودای مجنون مرا

جای هر سنگی که از اطفال بر تن داشتم

ذوق دلتنگی گریبانگیر شد چون غنچه ام

[...]

دگر خود ز بس بیم جان داشتم

پری زاده را دیو پنداشتم