آن دوست که هست عشق او دشمن جان

بر باد همی دهد غمش خرمن جان

من در طلبش دربه در و کوی به کوی

او در دل و کرده دست در گردن جان

جان و دل خود به غم مرنجان

نه سنگ‌دلی نه آهنین‌جان

بقایی نیست صورت را درین جان

بکن ترکش تو یار خود مرنجان

از این گلخن طلب کن گلشن جان

چگویم هر زمان خود را مرنجان

ببین تا بازیابی گلشن جان

وز این گلخن برو خود را مرنجان

دو لبش طبع کوب و دل رنجان

همچو بر روی هم دو بادنجان

بگفت ای پیشوای نکته سنجان

مرنجانم مرنجانم مرنجان

زده در زرگران و فوشنجان

استکان و پیاله و فنجان