دو چیزش برکن و دو بشکن

مندیش ز غلغل و ز غنبه

دندانش بگاز و دیده بانگشت

پهلو بدبوس و سر به چنبه

در تیرگی حال من روشن به

می دوست به هر حال و خرد دشمن به

اکنون که عنان عمر در دست تو نیست

در دست تو آن رکاب مرد افکن به

نداری شرم با موی چو پنبه

که حلق چون منی برّی بدنبه

درآمد همچو مرغی سوی دنبه

بچربی دایه را میکرد پنبه

پیش روباه مینهی دنبه

می‌خروشی که: «تله می‌جنبه»

زخون این چنین دل خاک تن به

چنین دل طعمهٔ زاغ و زغن به

به موزونی، چنار از نارون به

خزانش از بهار صد چمن به