هر کرا راهبر زغن باشد

گذر او به مرغزن باشد

گله ها دارم و نگویم از آنک

عشق را مهر بر دهن باشد

عاشقان را چو کرم ابریشم

جامه هم گور و هم کفن باشد

عاشقی کز بلا بیندیشد

[...]

ظهرالنور ذوالمنن باشد

بطل الزور جان و تن باشد

عشق بی‌ چار‌میخ تن باشد

مرغ دانا قفس‌شکن باشد

هرکه در بند خویشتن باشد

کی بت عشق را شمَن باشد

مست کو را دو خوش سخن باشد

نور صبح دروغ‌زن باشد

بی‌رسن دزد خانه‌کن باشد

مور هم دزد و هم رسن باشد

چندت اندوه پیرهن باشد

بو کِت آن پیرهن کفن باشد

گوید ار با تو هم سخن باشد

زیر نو گرچه ده کهن باشد

زانکه دریا نه لاف‌زن باشد

یا دُرش بهر خویشتن باشد

شعرت اوّل که شاه تن باشد

نور صبح دروغ‌زن باشد

کین سخنها نجات من باشد

زانکه توحید ذوالمنن باشد

خورشید صدور عصر،صدرالدین

بی لطف تو جان عدوی تن باشد

واندر حرم حمایت حفظت

دوران سپهر مؤتمن باشد

ذات تو و چار صفّه ارکان

[...]

چون چنگ تو تارگیم در تن باشد

در گوش زمانه نالۀ من باشد

درماتم و سور هر کجا خواهی گیر

راه من و شمع برگرستن باشد

سرو را وعده های چنان باید

که به انجاز مقترن باشد

هر امیدی که آن وفا نشود

بتر از یاس دلشکن باشد

وعده هایی دراز بی حاصل

[...]

کسی که عاشق آن رونق چمن باشد

عجب مدار که در بی‌دلی چو من باشد

حدیث صبر مگویید صبر را ره نیست

در آن دلی که بدان یار ممتحن باشد

چو عشق سلسله خویش را بجنباند

[...]

تا تو را قدرِ خویشتن باشد

پیشِ چشمت چه قدرِ من باشد؟

سر و پا از قبیل تن باشد

در ره جان نه مرد و زن باشد

خویش من اوست کاو چو من باشد

طالب وصل ذوالمنن باشد

مرد را ظلم بیخ کن باشد

عدل و دادش حصار تن باشد