عشق تو مرا ستد ز من باز

وافگند مرا ز جان و تن باز

تا خاص خودم گرفت کلی

می‌نگذارد مرا به من باز

بگرفت مرا چنان که مویی

[...]

بعاشق گفت گویم ده بمن باز

چرا ماندی چنین آخر دهن باز

که تا یک ره ببینی روی من باز

کجا بینی جز از زیر کفن باز

برون از شرع میگوید سخن باز

بچشم جان نموده است این یقین باز

توچندین رازها دیدی ز من باز

بماندستی کنون مانند زن باز

نمیدانند شاه خود یقین باز

بماندستم درون جان و تن باز

منت گفتم چو راز این سخن باز

اگر یابی تو اسرار کهن باز

کجا یارد کس از تو دم زدن باز

مگر منصور کاو گشته‌ست جانباز

کنیزان راهم آمد جان به تن باز

که بد هر یک زبان بسته دهن باز

ساقی قدحی که شد در گلشن باز

کوه از گل لعل کرده پر دامن باز

در آتش نیم کشته لاله نگر

کز باد چگونه میشود روشن باز

افراخت علم پادشه گل به چمن باز

فردوس صفت گشت همه تل و دمن باز

بلبل به چمن شور در افکنده چون من باز

باد سحری آمده در ملک ختن باز