ترا باشد هم از من روشنائی

بسی گردی و پس هم با من آئی

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی

تا ز بند هوا برون نایی

ندهندت کمال بینایی

گر ترا دیده هست و بینایی

چون ز دوزخ سبک برون نایی

تو مکن دعوی توانایی

با چنین ظالمی که برنایی

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی‌

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی.

چشمم ز تو شکر کرد بر بینایی

عقلم به تو دست یافت بر دانایی

رفتی زمن و چونت بخوانم نایی

ای رفتن تو چو رفتن برنایی

ور دل نشود که بر من آیی

چون جان، به دریچهٔ تن آیی

تو مکن دعوی توانایی

با چنین ظالمی که بر نایی

روزی که نبود ساغر و صهبائی

تا کی عنبی خمی مئی مینائی

می‌بود صفی فتاده سرمست و خراب

در کنج خرابات باستغنائی

کنون ترسی که گر سوی من آیی

کنی با من چو سابق آشنایی