اگرچه دلم دید چندین ستم

نیارم زدن جز به فرمانت دم

دو گوهر چو آب و چو آتش به هم

برآمیخته باشد از بن ستم

فرستاده را داد چندی درم

بدو گفت خیره مزن هیچ دم

فرو برد سرو سهی داد خم

به نرگس گل سرخ را داد نم

سیه مژه بر نرگسان دژم

فرو خوابنید و نزد هیچ دم

همی گفت اگر اژدهای دژم

بیاید که گیتی بسوزد به دم

برفتم بسان نهنگ دژم

مرا تیز چنگ و ورا تیز دم

اگر چه مرا هست ازین دل دژم

برانم که نندیشم از بیش و کم

همی رفت بر پیل دستم دژم

به پدرود کردن نیا را به هم

یکی یاد کرد از نیا زادشم

هم از تور بر زد یکی تیز دم

بشد طوس و گستهم با او به هم

لبان پر ز باد و روان پر ز غم

چو شیدوش و کشواد و قارن بهم

زدند اندرین رای بر بیش و کم

دلش گشت پر آتش از درد و غم

دو رخ را به خون جگر داد نم

نیامد همی ز آسمان هیچ نم

همی برکشیدند نان با درم

که بر کینهٔ تخمهٔ زادشم

ببندی میان و نباشی دژم

ز نیروی او پشت کردی به خم

نهادی به روی زمین بر شکم

سیه چشم و بورابرش و گاودم

سیه خایه و تند و پولادسم

کمند کیانی همی داد خم

که آن کره را بازگیرد ز رم

بگفتند وی را همه بیش و کم

سپهبد شد از کار ایشان دژم

برآمد خروش از دل زیر و بم

فراوان شده شادی اندوه کم