در تک آن راه دو منزل شدم

تا به یکی تک به در دل شدم

گر نیم هندوت چون مقبل شدم

تا شدم هندوت زنگی دل شدم

من ز عدل خواجه‌ام عادل شدم

در علوم دین حق کامل شدم

رفت عقل و رفت صبر و کل شدم

این زمان معشوقهٔ بی دل شدم

کز خداوند بحق غافل شدم

روزگاری پیر و باطل شدم

به صهبای معنی چو مایل شدم

خراباتی کوچه دل شدم

چو فارغ ز طی منازل شدم

به غمخانه هند، داخل شدم

خاک بودم آب گشتم‌ گِل شدم

عالَمی گُل کردم آخر دل شدم

غیرتِ حسن اقتضای شرم داشت

لیلیِ بی‌پردهٔ محمل شدم

تشنه ‌کامِ امن بودم زین محیط

[...]

چون کشیدم مست لایعقل شدم

از خود و از این جهان غافل شدم

گویی از چه من چنین بی دل شدم

خائف و غمگین و مستأصل شدم