بد و نیک فلک همه تلفست

که هبوطش برابر شرفست

آن بیابان که گرد این طرف‌ست

دیو لاخی مهول و بی علف‌ست

از زمین تا اثیر درد و کفست

صافی او شد که مایه شرفست

آن پیش روی که جان او پیش صف است

داند که تو بحری و جهان همچو کفست

بی‌دف و نیی، رقص کند عاشق تو

امشب چه کند که هر طرف نای و دفست

باز می‌گشتم که او خود واقفست

زین قضا راضیست مردی عارفست

او روانست و تو گویی واقفست

او دوانست و تو گویی عاکفست

چارقت ربع کدامین آصفست

پوستین گویی که کرتهٔ یوسفست

جان شرع و جان تقوی عارفست

معرفت محصول زهد سالفست

تا جهان بحر و سخن گوهر و انسان صدفست

گوهر بحر سخن مدحت شاه نجفست

والی ملک عرب سرور اشراف قریش

آنکه تشریف قدومش دو جهان را شرفست

شمع جمعست چو در گوشه ی محراب دعاست

[...]

تا نجف به هر گوهرش صدفست

ریگ صحرای او در نجفست

این عطش رمزست و عارف، واقف‌ست

سر حق‌ست این وعشقش کاشف‌ست

حواسم همچنان بر باده صَرفَست

که گویی قاضیم وین مالِ وَقفَست

آن سینه که تیر ترا هدفست

گنجینۀ معرفت و شرفست

دل گوهر نُه صدفست آری

گر گوهر عشق ترا صدفست

آن سر که نرفته بچو کانت

[...]