مرا خود ز گیتی گه رفتن است

نه هنگام تندی و آشفتن است

به شه گفت چه این جای آشفتن است

چنین بس زیان سخن گفتن است

سخن گفتنِ بکر جان سفتن است

نه هر کس سزای سخن گفتن است

خیز نظامی نَه گَهِ خفتن است

وقتِ به تَرکِ همگی گفتن است

عقل چه بود پر فضولی گفتن است

در ناسفته بدانش سفتن است

گفت یار بد بلا آشفتن است

چونک او آمد طریقم خفتن است

گنجیست معرفت که طلسمش نهفتن است

راهش غبار شرکت ز ادراک رفتن است

گر بحر معرفت بکف آید بکش سخن

کان موسم جواهر اسرار شفتن است

خشگی اگر دوچار شود خشک شو مگو

[...]

پذیرفتن از تو، ز ما گفتن است

دنی پروری، کشور آشفتن است

رهایی همه جا به کم گفتن است

دُرْاز رشته ایمن به ناسفتن است

دهم چند پندت ز منگفتن است

ز من گفتن است از تو بشنفتن است

رستگاری ترک هستی گفتن است

راز حق دانستن و بنهفتن است