کجا گرز نشواد و ارفش گرفت

جهان زخم پولاد و آتش گرفت

جهان جوش گردان سرکش گرفت

به دریا زتیغ آب آتش گرفت

هر که دنیا دار شد مرگش گرفت

هرکه عقبا دار شد ترکش گرفت

همه دور آن خانه آتش گرفت

همه ریگ تفتیده تابش گرفت

چرخ از شفق نه صاعقه در خرمنش گرفت

خون حسین تازه شد و دامنش گرفت

گردون که سوخت ز آتش لب تشنگی حسین

آن آتش بلاست که پیرامنش گرفت

بود از خطای چرخ که آهوی مشگبار

[...]

ز ابر عشقت‌ بر سرم بارش گرفت‌

کشتزار هستی‌ام آتش‌ گرفت‌

وز آن پس یکی خوی سرکش گرفت

چنو آب بدخوی آتش گرفت

نویسنده بر هر که، آهش گرفت

شه ار بود بر تخت، آتش گرفت