سواران ترکان تنی هفت و هشت

بران دشت نخچیرگه برگذشت

چو یک بهره از تیرهْ‌شب در گذشت

شباهنگ بر چرخ گردان بگشت

یکی بوستان بد در اندر بهشت

به بالای او سرو دهقان نکشت

که تندی مرا گوهرست و سرشت

چنان زیست باید که یزدان بکشت

یکی لشکر آمد ز پهلو به دشت

که از گرد ایشان هوا تیره گشت

چو بشنید این گفتهای درشت

نهان کرد ازو روی و بنمود پشت

به رستم چنین گفت کاندر گذشت

ز من جنگ و پیکار سوی تو گشت

تو زین بیگناهی که این کوژپشت

مرابرکشید و به زودی بکشت

چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

تهمتن نیامد به لشکر ز دشت

که اکنون که روز من اندر گذشت

همه کار ترکان دگرگونه گشت

ازان پس که بنمود پنچاه و هشت

بسر بر فراوان شگفتی گذشت

بدین داستان نیز شب برگذشت

سپهر از بر کوه تیره بگشت

یکی چاره جست اندر آن کار زشت

ز کینه درختی بنوی بکشت

دو کودک بدیدند مرده به طشت

از ایوان به کیوان فغان برگذشت

ز هر در سخن چون بدین گونه گشت

بر آتش یکی را بباید گذشت

همانا که ایزد نکردش سرشت

مگر خود سپهرش دگرگونه کشت

به شادی یکی نامه پاسخ نوشت

چو تازه بهاری در اردیبهشت

نخواهم زمانه جز آن کاو نوشت

چنان زیست باید که یزدان سرشت

نبینی که کاووس دیرینه گشت

چو دیرینه گشت او بباید گذشت

چو خورشید تابنده بنمود پشت

هوا شد سیاه و زمین شد درشت