کجا آن لفظها منسوخ گشته‌ست

ز دوران روزگارش در گذشته‌ست

ز پیری مغزت آهومند گشته‌ست

ز گیتی روزگارت در گذشته‌ست

بهی و بتری در ما سرشته‌ست

چنان چون نیک و بد بر ما نبشته‌ست

سیه سر را گنه بر سر نبشته‌ست

گنهگاریش در گوهر سرشته‌ست

زمانه زانکه بود اکنون بگشته‌ست

مگر روز بهیش اندر گذشته‌ست

محملی بسته است و خوش گشته ست

از سر آن حدیث نگذشته ست

ساقیا این می از انگور کدامین پُشته‌ست

که دل و جان حریفان ز خمار آغشته‌ست

خم پیشین بگشا و سر این خم بربند

که چو زهرست نشاط همگان را کشته‌ست

بند این جام جفا جام وفا را برگیر

[...]

به خشت از کلک انگشتان نوشته ست

که آن را دست دانایی سرشته ست

گل ما از نم رحمت سرشته ست

ز دانایی در آن گل دانه کشته ست

زان روز که زان زمین گذشته ست

صیدش چو حرم حرام گشته ست

او نیز ز جنس وحش گشته ست

وز انس به انسیان گذشته ست

نه با شاهی که از شاهی گذشته‌ست

به پیشت خط به مسکینی نوشته‌ست