گفتم مکن ایروت حسن خوت حسن

من دزد نیم مبند دستم بر سن

گفتا که کجائی تو هنوز ای همه فن

حقا که چنان شوی که کبرت ستسن

این حسن کز ریش زشت این حسن

می‌توان بافید ای جان صد رسن

او چو بیداریست این هم‌چون وسن

هم‌چنانک آن حسن با این حسن

گفت ای ایبک بیاور آن رسن

تا بگویم من جواب بوالحسن

بیا، ای ساقی جان‌ها، بیار آن باده در گلشن

به غایت خوشدلم کان یار می‌پرسد که: سن کیم سن؟

به جانان گفتم: ای دلبر، خرابم از غمت یکسر

ولی می‌خوانم این از بر: بو سوز نی سین ایشماس سن

زهی الطاف بی‌پایان، که می‌یابد دلم پنهان

[...]

کُلُّ مَنْ لَمْ یَعْشقِ الْوَجْهَ الْحَسَن

قَرِّبِ الْجُلَّ اِلَیْهِ وَ الرَّسَن

کل من لم یعشق الوجه الحسن

قرب الرحل الیه و الرسن

هر صفات نیک را دانی حسن

برخلافش لیک می بافی رسن

شبی در روستا مهمان خود خواند

مرا در خانه پیری طاعن السن

همی گفت ای دریغ از هوش این خلق

که نشناسد مذنب را ز محسن

گرانی زان فتاد اندر ورامین

[...]

الهی می زد آواز ترا سن

که دیگر کس نمی‌دیدت سر سن

میان قریهٔ «‌دهناد» و «‌سن‌سن‌»

قصیل طاقتم را پاک زد سن