مران را به شمشیر نتوان شکست

به گنج و به دانش نیاید به دست

همه شهر گویی مگر بتکده‌ست

ز دیبای چین بر گل آذین زدست

بتان بهشتند گویی درست

به گلنارشان روی رضوان بشست

همی نیروی خویش چون پیل مست

بدیدی و کس را ندادی تو دست

کنون آنچ اندر خور کار تست

دلت یافت آن آرزوها که جست

نخست اسپ را گفت باید شکست

چو خواهم سوارم خود آید به دست

پیاده شد از اسپ و ژوپین به دست

همی‌رفت پویان به کردار مست

به آب اندر آمد سر و تن بشست

جهان جز به زور جهانبان نجست

از اسپ اندر آمد دو دستش ببست

بپیش اندر افگند و خود برنشست

نکردند یاد بر و بوم و رست

پدر بر پسر بر همی راه جست

سراپای اولاد بر هم ببست

به خم کمند آنگهی برنشست

چو مژگان بمالید و دیده بشست

دران جای تاریک لختی بجست

بدو گفت کاووس کاین کار تست

از ایران نخواهد کس این جنگ جست

به آورد گه رفت چون پیل مست

یکی پیل زیر اژدهایی به دست

تهمتن به قلب اندر آمد نخست

زمین را به خون دلیران بشست

کنون خلعت شاه باید نخست

یکی عهد و مهری بروبر درست

چو بشنید گفتار خسرو پرست

به بر زد جهاندار بیدار دست

به شادی بر تخت زرین نشست

همی جور و بیداد را در ببست

بدین‌گونه با او همی چاره جست

نهان بند او بود رایش درست

بدان شهر بودش سرای و نشست

همه شهر سرتاسر آذین ببست