چو داراب بر تخت شاهی نشست

همای آمد و تاج شاهی به دست

اگر بد کند زو مگیر آن به دست

که جز تخت هرگز مبادت نشست

چو دارا به تخت مهی برنشست

کمر بر میان بست و بگشاد دست

چو عموریه کان نشست منست

تو آیی و سازی که گیری بدست

کنیزک پس پشت ناهید شست

ازان هریکی جامی از زر بدست

سکندر به تخت نیا برنشست

بهی جست و دست بدی را ببست

به هشتم به مصر اندر آمد شکست

سکندر سر راه ایشان ببست

که ما را کنون جان به اسپ اندرست

چو سستی کند باد ماند به دست

چو دارا بران کرسی زر نشست

برفتند گردان خسروپرست

سیم ره به دارا درآمد شکست

سکندر میان تاختن را ببست

نگه کرد تا خسته گوینده هست

بمالید بر چهر او هر دو دست

همانست ایران که بود از نخست

بباشید شادان‌دل و تن‌درست

چو عنبر سر خامهٔ چین بشست

سر نامه بود آفرین از نخست

یکی جام زر هر یکی را به دست

بر آیین خوبان خسروپرست

بدو گفت کای مرد یزدان‌پرست

که در کوه با غرم داری نشست

شدندی بپرسیدن تن درست

همی دردمند آب ایشان بجست

رسیده به لب جان ناتن‌درست

همه چارهٔ تن‌درستان بجست

یکی پیر دهقان آتش‌پرست

که بر واژ برسم بگیرد بدست

دگر آنک گاوی چنان تن درست

ز گوسالهٔ لاغر او شیر جست

شود کار بیمار و درویش سست

وزو چیز خواهد همی تن‌درست