همان رنگ خورشید دارد درست

سپهرش بزر آب گویی بشست

لگامش بسر بر زد و برنشست

بران تیز شمشیر بنهاد دست

بزد بر سر دیو چون پیل مست

سر و مغزش از گرز او گشت پست

تگ روزگار از درازی که هست

همی بگذراند سخنها ز دست

چو ببرید رستم سر دیو پست

بران بارهٔ پیل پیکر نشست

کند برگ پژمرده و بیخ سست

سرش سوی پستی گراید نخست

گشاده زبان و دل و پاک دست

پرستندهٔ شاه یزدان پرست

چو پنج از سر سال شستم نشست

من اندر نشیب و سرم سوی پست

هر آنگه که سال اندر آمد به شست

بباید کشیدن ز بیشیت دست

اگر دام ماهی بدی سال شست

خردمند از او یافتی راه جست

چو شب تیره شد با سپه برنشست

همی رفت جوشان و گرزی به دست

ازیشان کسی نیست یزدان پرست

یکی هم ندارند با شاه دست

کتایون بشد با پرستار شست

یکی دسته گل هر یکی را به دست

بگفت این و بر بارگی برنشست

خروشان و جوشان و تیغی به‌دست

چو قیصر بدید آن تن پیل مست

ز شادی بسی دست بر زد به‌دست

به زهر و به خون کوه یکسر بشست

همی ریخت زو زهر تا گشت سست

بکند از دهانش دو دندان نخست

پس آنگه بیامد سر و تن بشست

پر از آب رخ بارگی برنشست

همان خنجر آب داده به دست

وگرنه فرخ‌زاد چون پیل مست

بیاید کند کشورت را چو دست

اگر هدیه خواهی ورا گنج هست

مسای از پی چیز با رنج دست